Η ώρα είχε πάει έξι κι έπρεπε να έχω φύγει από τις τρεις. Διαβάζω τα παιδιά μέσω τηλεφώνου και τα μάτια μου αρχίζουν να κλείνουν σιγά σιγά.
"Άντε, ένα ραντεβού ακόμη και τέλειωσες", έλεγα στον εαυτό μου.
Το ραντεβού στην ώρα του. Ήταν ένας νεαρός άντρας τελικά, γεγονός όχι τόσο συνηθισμένο σε μας. Μελαχρινός, με μεγάλα μάτια εντυπωσιακά, πολύ αδύνατος και με αφοπλιστικό χαμόγελο. "Θέλω τόσο πολύ να βοηθήσω, αλήθεια σας λέω..."
Του είπα για τις ανάγκες και την ιστορία γενικά του συλλόγου και εκείνος μού 'πε για τη δική του ιστορία. Δύσκολα παιδικά χρόνια, δύσκολα πολύ...μα σήμερα όλα είναι εντάξει. Μπορεί να προσφέρει.
-Και με τι ασχολείσαι; τον ρώτησα.
-Ε, χμ, να, είμαι αθλητής, για την ακρίβεια πρωταθλητής Ελλάδος...Στίβος. Δρομέας.
-Έλα, εσύ είσαι; τον κοίταξα με θαυμασμό... Κι έλεγα τι μου θυμίζει τ' όνομά σου...
Και μετά τον πρωταθλητισμό μιλήσαμε για το πώς ...επιβιώνει σήμερα ένας πρωταθλητής. Και μετά τα "μετάλλια", δηλαδή, μην τα πολυλογούμε, μιλήσαμε για τις "μούτζες". Τον εξευτελισμό, την αναζήτηση χορηγών, την εξάρτηση από τους συγγενείς κλπ κλπ.
Μιλήσαμε και για τους στίχους που γράφει. Χόμπι και επάγγελμα μαζί. Ίσως τους ξέρετε. Είναι τραγούδια "πονετικά", που λέγανε οι παλιοί.
Ας ήταν τόσο μικρός σε ηλικία. Είχε προλάβει να πονέσει αρκετά.
Μα τώρα ήθελε να προσφέρει...
-Έχω σκεφτεί τι μπορώ να κάνω, μου πέταξε μετά από λίγο με ενθουσιασμό. (Συνήθως όλοι σκέφτονταν παιχνίδι με τα παιδιά που είναι και η πιο δημοφιλής και ευχάριστη απασχόληση για εθελοντές). Αλλά όχι...
-Εμένα θα με φωνάζεις στα κουβαλήματα. Έχω μπόλικη δύναμη και μπορώ σίγουρα να βοηθάω σ' αυτό. Με τα παιδιά δε θέλω, γιατί δεν έχω την κατάλληλη εκπαίδευση...
"Βρε, καλός είναι τούτος, σκέφτηκα. Επιτέλους. Λίγη λογική..."
-Είσαι σίγουρος; Έχει πολύ δουλειά.
-Σίγουρος. Σίγουρος...
Στο πρώτο παζάρι ήρθε με το κορίτσι του, μια πολύ γλυκιά κοπέλα, το ίδιο πρόθυμη κι ευχάριστη. Κάθισαν μαζί μας μέχρι το πρωί. Κούτες ατέλειωτες, πράγματα χιλιάδες, τακτοποίηση, κούραση αφάνταστη.
-Εγώ ευχαριστώ, μού 'πε το πρωί όταν τους έσφιξα το χέρι. Όποτε θες βοήθεια, να με φωνάξεις. Θα 'ρθω σίγουρα.
Πέρασε καιρός. Πάντα πρόθυμος. Κάποτε κάτι έκτακτο χρειαστήκαμε.
Δεν το σήκωσε αμέσως. Μα εγώ ήμουν σίγουρη για την απάντηση: "Σιγά που δε θα 'ρθει ο Γ.!"
Κι όμως δε θα 'ρχόταν.
-Μάντεψε, μού 'πε με χαρά. Είμαι για εκπαίδευση. Με πήραν στην αστυνομία! Είχα μαζέψει μόρια, θυμάσαι που σού 'λεγα...
Και μετά σαν απολογία:
-Ε, έπρεπε κι εγώ να κάνω μια κανονική δουλειά, να κάνω οικογένεια, πώς αλλιώς, δεν έπρεπε; Θα κάτσω λίγους μήνες εδώ και μετά Αθήνα. Θα τα πούμε όταν έρθω.
Τον πήρα εγώ, μια μέρα με κάτι επεισόδια στο κέντρο, τον ήθελα και για μια δουλειά.
-Είμαι στους "ζητάδες", μου 'πε. Έχω βάρδια.
-Ωχ, πρόσεχε. Γίνεται χαμός.
-Ναι, καταλαβαίνω τι εννοείς. Όμως μ' αρέσει. Έχω μηχανή και κυνηγάω τους κακούς. Έτσι είναι. Μην ακούς τίποτα. Τ' άλλα τ' αποφεύγουμε... Δεν υπάρχει πρόβλημα.
Δεν τον ξαναείδαμε. Και να τον δούμε δε θα τον αναγνωρίσουμε ίσως. Έχει μηχανή και φορά μπλε στολή με άσπρο κράνος.
Και κυνηγά τους κακούς. Ή τον κυνηγούν οι κακοί. Ή κακοί είναι εκείνοι που κυνηγούν τους δυστυχείς. Ή οι δυστυχείς είναι οι κακοί που θέλουν να κάνουν τους καλούς να φοβούνται. Ή οι κακοί δεν είναι κακοί, είναι απλά φοβισμένοι. Ή οι καλοί νομίζουν πως είναι καλοί, ενώ στην πραγματικότητα υπηρετούν τους κακούς. Ή καλοί είναι όσοι σκοτώνονται ενώ κακοί είναι όσοι σκοτώνουν. Αν προλάβαιναν δηλαδή οι καλοί τώρα θα 'ταν κακοί γιατί σκότωσαν τους άλλους κακούς που μπορεί και να μην ήταν και τόσο.
Ή κακοί είναι όσοι τολμάν να χωρίζουν τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς.
Καλώς. Καταλήξαμε.
Γ., καλή τύχη. Ελπίζω να τα καταφέρεις.. Τα νέα δεν είναι καλά τελευταία.
